Πολλαπλά σύμπαντα

Να κοιτάς πάντα τις ζωές των άλλων,
πίσω από ένα τζάμι ή ένα κελί.
Να βλέπεις πως θα ήταν αν
ζούσες εσύ.
Και εσύ.
Θα ήσουν αποδεκτή πολύ,
θα έκανες παρουσιάσεις βιβλίων,
εισηγήσεις συμποσίων
ίσως ακόμα να 'σουν συγγραφέας
ή ποιήτρια καλύτερα
-η καλύτερη πρωτοεμφανιζόμενη θα έγραφαν με σοβαροφάνεια πολλή-
Αντ' αυτού ζοφερή ζωή:
μικρή
χαμερπής
αχρείαστη και άχρηστη,
"μη νευροτυπική" όπως λέν' αυτοί.
Σ' απέβαλαν σαν αρρώστια απ' τον οργανισμό τους,
στη χαρά τους
στην οργή τους
στον ερωτά τους
στην ζεστασιά τους
δεν υπάρχεις.
Μην τα λέμε πάλι.
Γράφεις γιατί
φεύγεις απ' την γη
-τη δική τους γη, μην ξεχνιόμαστε-
και φτάνεις σε παράξενους κόσμους
αλλιώς και αλλού.
Κάπως έτσι γεννιούνται οι ιδέες για τα πολλαπλά σύμπαντα,
από στέρηση πολλή.
ΜΑ ΝΑ ΚΟΙΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΠΙΣΩ ΑΠΌ ΕΝΑ ΚΕΛΙ;!
Ποιος αντέχει και γιατί; 

Ο νόμος προβλέπει αυστηρές κυρώσεις

Ένας φούρναρης στην πόλη που μένω, έδωσε στη μάνα του ένα κουλούρι χωρίς απόδειξη, και έφαγε για αυτό πρόστιμο 500 ευρώ.
Η κανονικότητα απαιτεί να υπάρχουν αρχεία ακόμα και για τα κουλούρια που τρως. Ας πούμε, να σου λένε: στις 8 το πρωί του τάδε μήνα, στις 13, κόπηκε απόδειξη χρέωσής σου στο χ' κατάστημα. Το έχουμε στα κιτάπια μας, μην το αρνείσαι.

Και αν τέλος πάντων, το κράτος λατρεύει να σε μετράει σαν μονάδα που κινείται μέσα σε ένα πεπερασμένο άπειρο, τα σχόλια των αγαθών αναγνωστών στις διαδικτυακές εφημερίδες, εκείνων ντε που απαιτούν την κεφαλή του φούρναρη σε κουτί πίτσας και ντιλίβερυ στο σπίτι τους, με κάνουν να σκέφτομαι πως η λύσσα είναι ζήτημα ψυχής.

Ξημερώνει Κυριακή. 

Λύσσα και γρίπη

Ας υποθέσουμε λοιπόν πως ένα ωραίο πρωί κάπου σε κάποιο ξεχασμένο χωριό μιας ξεχασμένης χώρας, ένας βαριά γριπιασμένος αγρότης δαγκώνεται από ένα λυσσασμένο ζώο, ας πούμε έναν σκύλο που ο αγρότης συνήθιζε να κακοποιεί. Αδύνατο, τρομακτικό, απίθανο; Bad luck, βασικά. 

Και ας υποθέσουμε πως ο τύπος δεν δίνει σημασία στο δάγκωμα, ή δεν μπορεί να πάρει φαρμακευτική αγωγή επειδή η καταπληκτική παγκόσμια ανισότητα δεν έχει φέρει στο χωριό του την ιατρική ή είναι λάτρης του horror και σκέφτεται πως τα πράγματα αρχίζουν και γίνονται ενδιαφέροντα για αυτόν. Όμως όπως είπαμε: έχει και γρίπη. Και τα δύο αυτά μικροσκοπικά ζωάκια συναντώνται μέσα του, ερωτεύονται, έρχονται εις συνουσίαν και σάρκα μίαν και αποκτούν έναν τρομακτικό απόγονο που είναι λύσσα μεταδιδόμενη μέσω των σταγονιδίων ή του άερα. 

Και μέσα σε λίγες ώρες, ας πούμε 36, ξεκινά το μεγάλο μπουμ! Η αρρώστια κάνει τον γύρο της γης και παντού από όπου περνά, αφήνει πίσω της ζόμπι. Ό,τι αποκαλούμε "ανθρώπινο πολιτισμό" καταρρέει μέσα σε κραυγές υστερίας, άνθρωποι κλείνονται στα σπίτια τους, οπλίζονται και βαράνε στο ψαχνό όσους τους πλησιάζουν. Οι περισσότεροι αρρωσταίνουν και κάποιοι λίγοι αποκτούν ανοσία. Και όσοι ασθενείς, ζουν με μια και μόνη βούληση: να δαγκώσουν και άλλους, και άλλους, και άλλους. Εκείνος ο πρώτος κακοποιημένος σκύλος παίρνει την εκδίκησή του από όλο το ανθρώπινο γένος μέσα από τους σημαδεμένους επιγόνους του. 

Bad luck? Οχι πια, αλλά μια υπέροχα τρομακτική πραγματικότητα (που όμως δεν είναι και τόσο πιθανή όπως λένε οι τύποι του National Geographic εδώ). Σύμφωνα με τους ανθρωπολόγους, τα ζόμπι πολύ πιθανόν να συμβολίζουν στην τέχνη του κινηματογράφου τους ασθενείς από λύσσα. Αν και σύμφωνα με τον σπουδαίο Δημοσθένη Παπαμάρκο -που πολύ θαυμάζω- τα ζόμπι του Romero δεν ανήκουν "στην δική μας παράδοση", όμως ο τρόμος από τη λύσσα δεν μπορεί παρά να αποτυπώνεται κάπως και στην νεοελληνική λαογραφία. Αλλά ως εδώ απόψε, θα πούμε κι άλλα κάποια άλλη στιγμή.  

Και αυτό ήταν το πρώτο "τερατάκι" της συλλογής μας. Μείνετε συντονισμένες και συντονισμένοι! 
Μέχρι τότε δείτε κανένα βιντεάκι: 

Κένταυροι, Σκύλλες και Χίμαιρες

Βασικά καλησπέρα σας! Ονομάζομαι Μαρία και μαζί θα ταξιδέψουμε σε παράδοξους και αθεράπευτους κόσμους.
Προσδεθείτε και η κατωγείωση ξεκινά.